มหานาม ! เธอ พึงตามระลึกถึงตถาคต ว่า

“แม้เพราะเหตุอย่างนี้ ๆ พระผู้มีพระภาคเจ้านั้น  เป็นผู้ไกลจากกิเลส  เป็นผู้ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง   

เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ  เป็นผู้ไปแล้วด้วยดี  เป็นผู้รู้โลกอย่างแจ่มแจ้ง เป็นผู้สามารถฝึกบุรุษที่สมควรฝึกได้อย่างไม่มีใครยิ่งกว่า   เป็นครูผู้สอนของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย  เป็นผู้รู้  ผู้ตื่น  ผู้เบิกบานด้วยธรรม เป็นผู้มีความจำเริญ จำแนกธรรมสั่งสอนสัตว์”    ดังนี้.

มหานาม ! สมัยใด อริยสาวกตามระลึกถึงตถาคตอยู่;   สมัยนั้นจิตของอริยสาวกนั้น  ไม่มีราคะกลุ้มรุม  ไม่มีโทสะกลุ้มรุม   ไม่มีโมหะกลุ้มรุม, สมัยนั้นจิตของเธอนั้น   เป็นจิตดำเนินไปตรงทีเดียว. 

มหานาม !    อริยสาวกผู้มีจิตดำเนินไปตรงเพราะปรารภตถาคต

ย่อมได้ความรู้สึกต่ออรรถ (อตฺถเวท)

ย่อมได้ความรู้สึกต่อธรรม (ธมฺมเวท)

ย่อมได้ปราโมทย์อันประกอบด้วยธรรม.

เมื่อปราโมทย์แล้ว  ปีติย่อมเกิด; เมื่อใจมีปีติ  กายย่อมรำงับ;  ผู้มีกายรำงับ    ย่อมเสวยสุข;  เมื่อมีสุข   จิตย่อมเป็นสมาธิ.

มหานาม ! เธอ  พึงเจริญพุทธานุสสตินี้ 

แม้เมื่อเดินอยู่ 

พึงเจริญ แม้เมื่อยืนอยู่ 

พึงเจริญ แม้เมื่อนั่งอยู่  

พึงเจริญ แม้ เมื่อนอนอยู่  

พึงเจริญแม้ เมื่อกำลังทำงานอยู่  

พึงเจริญ แม้เมื่อนอนเบียดบุตรอยู่บนที่นอน.

(ไทย) เอกาทสก. อํ. ๒๔/๓๐๘/๒๑๙.คลิกดูพระสูตร